Kar Yağarken Ben Pencerede...

Sevdiceğin haber vermesiyle hemen koştum pencereye dün akşam saat 22:30'da...

Kar yağıyordu, o kadar güzeldi ki yağmasını saatlerce izleyebilirdim ancak yapamadım... Elimden gelse satlerce izlerdim oysa ki; cam kenarında 2 kişinin rahatlıkla sığabileceği oturma yerim olsa...

Sevdiceğim yanımda, elimizde sıcacık kahvelerimiz ya da sevdiceğin o meşhur çayı olsa, içsek sıcacık, yanyana, gözgöze...

Ben böyle hayallere dalmışken çocuk sesleri bulunduğum an'dan ait olduğum an'a dönmemi sağladılar: 2 küçük çocuk ve 2 kadın geçtiler önümden...

Çocuklar mutlu, ellerinde kartopu, annelerine fırlatıyorlar. Anneleri de çocukluklarına dönmüşler gibi çocuklarına karşılık vermeye çalışıyorlar... Yüzümde bir tebessümle izledim onları... Görmediler beni, iyi ki de görmediler... Utanırlardı belki de, "Aa koca koca kadınlar ne yapıyor, cık cık cık" derim diye düşünürlerdi... Oysa ki ne kadar hoşuma gittiğini nereden bileceklerdi ki...

Çocuklu kadınlar gitti, gökyüzüne baktım yeniden...

Gökyüzü pembemsi bir griye bürünmüştü, "Her kar yağdığında böyle oluyordu gökyüzü sahi..." diye düşündüm... Sonra çocukluğumla geleceğimin hayalleri canlandılar zihnimde...


P.S: Hadi şunu da dinlemeden geçmeyin...

* fotoğraf: 1x.com(by storytaylor)